Το last mile σε όλο του το μεγαλείο
Κανονίζω που λέτε μια συνάντηση στον Άλιμο με τον συνεργάτη μου Αλέξανδρο. «Με το αυτοκίνητο δεν θα ‘ρθεις;», με ρωτάει. «Φυσικά και όχι» απαντάω περήφανα, κλείνω το μάτι στο ηλεκτρικό πατίνι μου και ξεκινάω να συμβουλευτώ την αγαπητή Google για τη διαδρομή.
Πάμε στον χάρτη: έχει επιλογές είτε για πεζούς με ΜΜΜ είτε για αυτοκίνητα χωρίς ΜΜΜ. Η επιλογή για τους πεζούς δεν μας κάνει, γιατί μας πάει ανάποδα σε μονόδρομους. Η επιλογή αυτοκίνητα δεν μας βολεύει, καθώς μας δείχνει τη διαδρομή χωρίς ΜΜΜ. Ελπίζουμε πως η Google θα προνοήσει να βγάλει στο μέλλον μια επιλογή για συνδυασμένη μετακίνηση για ποδήλατα και e-scooter. Διαλέγω το κουμπάκι των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς και βλέπω πόσο χρόνο θα ήθελα ως πεζός να φτάσω από το σπίτι μου στο Μετρό και μετά από το σταθμό του Μετρό στο γραφείο του Αλέξανδρου. Κοιτάω τον χρόνο και γελάω σατανικά. Είναι αρκετά τα χιλιόμετρα, Άρη!
Απτόητος παίρνω το ηλεκτρικό μου πατίνι, βάζω το κράνος μου και ξεκινάω για το Μετρό. Αν βαριέστε να περιμένετε το ασανσέρ για το ηλεκτρικό πατίνι όπως εγώ, οι κυλιόμενες βολεύουν, αλλά υπό προϋποθέσεις. Στο κατέβασμα θα πρέπει κρατώντας το τιμόνι να «κουμπώσετε» την πίσω ρόδα στο σκαλοπάτι και με προσοχή μη βρει η άκρη του φτερού σε αυτό και το σπάσει. Γενικά το κατέβασμα δεν είναι και τόσο πρακτικό με κυλιόμενες.
Μην ανησυχείτε για τα μηχανήματα εισιτηρίων, χωράτε άνετα να περάσετε σε όλα με το e-scooter, αλλά προτιμήστε το πιο ευρύχωρο που υπάρχει συνήθως.
Επιλέγω το τελευταίο βαγόνι που σύμφωνα με τον κανονισμό μπαίνουν και τα ποδήλατα.
Το βαγόνι δεν είχε θέσεις για στάθμευση ποδηλάτων και ηλεκτρικών πατινιών. Υπερβολές θα μου πείτε, αλλά όταν η πολιτεία αναζητά και η κοινωνία απαιτεί πιο πρακτικές και «πράσινες» μετακινήσεις, ιδέες σαν αυτή (η οποία έχει υλοποιηθεί σε άλλα κράτη) δεν είναι και τόσο φουτουριστική.
Μέσα στο συρμό πια, συναντάω κόσμο αδιάφορο με το ηλεκτρικό πατίνι όσο μπόρεσα να προσέξω, καθώς κυκλοφορούσαν αρκετές αιθέριες υπάρξεις με σορτσάκια. Προσωπικά εμένα με βόλεψε να το παρκάρω παράλληλα με την πόρτα, με πατημένο φρένο και τοποθετώντας το μισό πατίνι κάτω από τα καθίσματα. Έτσι δεν ενοχλούσε το πατίνι τον κόσμο, αλλά και μένα.
Φτάσαμε στον σταθμό του προορισμού και έχω ήδη βάλει τον χάρτη για να φτάσω στο γραφείο του Αλέξανδρου. Κυλιόμενες πάλι. Στο ανέβασμα τα πράγματα είναι πιο εύκολα, κρατώντας πάντα το τιμόνι σπρώχνετε την μπροστινή ρόδα μέχρι να «χωθεί» στο πρώτο σκαλοπάτι και μετά απλά το ανασηκώνετε λίγο ίσα για να μην βρίσκει το deck του. Θέλοντας πια να βγω στο δρόμο έψαχνα για ράμπα αλλά δεν… σίγουρα κάπου υπήρχε αλλά την είχανε καλά κρυμμένη! Κανένα ουσιαστικό πρόβλημα για μένα με το e-scooter, απλώς σκέφτηκα τους ΑΜΕΑ εκείνη τη στιγμή.
Με αυτές τις σκέψεις και πριν προλάβω να το καταλάβω έφτασα στον προορισμό μου. Μία μικτή διαδρομή των 70’ λεπτών με τρία χιλιόμετρα περπάτημα, την έκανα σε 40’ λεπτά με το ηλεκτρικό μου πατίνι άνετα, χωρίς μποτιλιάρισμα και πάνω απ΄ όλα πιο διασκεδαστικά… δύο σορτσάκια δρόμος!
Ανέκαθεν μισούσε τα αυτοκίνητα. Μόλις είδε ένα ηλεκτρικό πατίνι στο δρόμο έκανε σαν να βίωσε την αποκάλυψη. Με τους πελάτες έχει μια ιδιαίτερη σχέση. Οι μισοί τον αποκαλείτε «αγαπούλα» και οι άλλοι μισοί «αχώνευτο». Σε όποια κατηγορία κι αν ανήκετε, ο Κωνσταντίνος είναι ο άνθρωπος που αγαπάτε να μισείτε.
English