Και κατεβήκαμε μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα Σύνταγμα με τη μηχανή του Τάσου για να κάνουμε κάποιες δουλειές.
ΜΑ ΚΑΛΑ ΕΧΟΥΝΕ ΤΡΕΛΑΘΕΙ; πού πάνε όλοι αυτοί; μια ατελείωτη ουρά στη Βασιλίσσης Σοφίας.
Φανταστείτε να είχαν πάρει το πατινάκι τους και να γλυτώσουν τη κίνηση, να απολαύσουν τον ήλιο, να γλιτώσουν χρήματα (βενζίνες parking) αλλά και να αφήσουν περισσότερο ελεύθερο δρόμο γι αυτούς που πραγματικά τον χρειάζονται. Και λιγότερα καυσαέρια
Χιλιοειπωμένα πράγματα το ξέρω αλλά άλλο να τα λες και άλλο να τα βλέπεις ζωντανά μπροστά σου. Φαντάζομαι κάποιους που το ζουν καθημερινά.
Πιστεύω πως γίνετε κάθε μέρα όλο και πιο κατανοητό πως το μοντέλο μετακίνησης στη πόλη με αυτοκίνητο ανήκει στο παρελθόν. Οι οδηγοί είναι όλο και πιο familiar βλέποντας τα πατίνια στους δρόμους. Το καταλαβαίνω γιατί οι «συνεντεύξεις» που δίνω σταματημένος στα φανάρια είναι όλο και πιο αραιές.
Και τελικά είναι θέμα χρόνου τα πατίνια να βρούνε στους δρόμους το ζωτικό χώρο που πια και δικαιωματικά τους ανήκει. Ε και λίγο καλύτερους δρόμους και λίγο περισσότερους πατινόδρομους και Ειρήνη σε όλο το κόσμο, ότι μπορεί να ζητήσει μια υποψήφια Μις υφήλιος.
Ανέκαθεν μισούσε τα αυτοκίνητα. Μόλις είδε ένα ηλεκτρικό πατίνι στο δρόμο έκανε σαν να βίωσε την αποκάλυψη. Με τους πελάτες έχει μια ιδιαίτερη σχέση. Οι μισοί τον αποκαλείτε «αγαπούλα» και οι άλλοι μισοί «αχώνευτο». Σε όποια κατηγορία κι αν ανήκετε, ο Κωνσταντίνος είναι ο άνθρωπος που αγαπάτε να μισείτε.
English